در ستایش بازی

 

           

1

اوج هیجان در فوتبال ما حاکم شده است. فصلی بس عجیب بود. با ورود غیر منتظره چند نفر شروع شد. قطبی مهمترینش بود. هم او بود که ما را که عهد بسته بودیم کاری به پرسپولیس کاشانی نداشته باشیم و هفت هشت هفته ای هم دوام آورده بودیم، دوباره هوایی کرد.

 

2

برای من بزرگترین مربی که تا حالا در فوتبال ایران آمده دنیزلی بوده و هست. همه چیزش مرا راضی می کرد و هیجان زده؛ چهره همیشه خندانش، دیسیپلین کمال گرایانه اش، کاریزمای غبطه بر انگیزش، ترکیب لباس پوشیدنش، فرم ایستادنش کنار زمین و .... همه اینها را در مربی دیگری یک جا سراغ نداشتم. هیچ وقت روز بازی سپاهان را فراموش نمی کنم. طاقت دیدن ادامه وقت اضافه اش را نداشتم. همه اش حواسم به این بود که دنیزلی امشب را چگونه به پایان می رساند. می دانستم امشب زمان بستن چمدانش است ...

 

3

قطبی بد جوری جنسش با ما فرق داشت. هم هیجان زده شدن بی هیچ گونه محافظه کاری و ریایش و هم ترکیب کلمات و لحن بیانش. او به فوتبال ما نمی خورد. کار کشته هایی چون دنیزلی هم در این کارزار بی رحم کم آورده بودند. وای به حال او که حالا دسیسه گری چون استیلی را کنارش داشت؛ کسی که ردش را باید فقط در قصه ها و افسانه ها می گرفتی ...

 

4

اما همه اینها به کنار؛ امسال بازیکنی را دیدم که می توانست هم پای قطبی لذتی ناب را به شما ارزانی کند. تعصب، تلاش و دیگر همه بازی و بازی و بازی ... کریم باقری تجسم عینی یک بازیکن به تمام عیار فوتبال در معنی دقیق کلمه اش است. حقیقتا" بعد از عابدزاده سرگروهی چون او ندیده ام. نه حاشیه ای و نه ادعایی. کریم بدون هیچ شک و شبهه ای بهترین بازیکن یک دهه اخیر فوتبال ایران است. بازیکنی که شارلاتانهایی امثال دایی و عزیزی سالها با او فاصله دارند. او هیچ گاه با فوتبال ما و حواشی اش همراه نشد. نه در کلام، نه در رفتار، و نه در شکل ظاهری. اما همچنان یک غول باقی ماند. غولی که هیچ گل معمولی نزد.

 

افسوس و دریغش کودکانه اش پس از از دست دادن موقعیت گل در مقابل سایپا و شادی غیر قابل وصفش پس از گل به صبا باطری؛ این دو صحنه تمام سهم من است از لیگ امسال.

 

کجای فوتبال ایران چنین صحنه های ناب و هیجان انگیزی را سراغ دارید؛ حداقل در این سالها؟ شایسته است یکصد هزار تماشاگر ورزشگاه آزادی برایش کلاه از سر بردارند. او شایستگی هر گونه تقدیری را دارد. تقدیری شبیه آنچه از اریک کانتونا شد در اولترافورد ...

 

      

نظرات 4 + ارسال نظر
نوید جمعه 27 اردیبهشت‌ماه سال 1387 ساعت 10:54 ب.ظ http://bottles.blogsky.com

مرسی رفیق.

نوید شنبه 28 اردیبهشت‌ماه سال 1387 ساعت 11:21 ب.ظ http://bottles.blogsky.com

تبریک می گم. راستی امشب هفت حوض بودی؟

راستش دیر، حدود ساعت ۱۰بود. عده ای مریضند؛ حتی نمی توانند ببیند تیمی قهرمان شده. این همه تدابیر فقط برای چند ساعت خوشحالی؟ حالا گیریم افراطی هم باشد...

فرانچسکو چهارشنبه 1 خرداد‌ماه سال 1387 ساعت 12:55 ق.ظ http://parsicloob.blogsky.com

سلام
هورا هورا هورا قلب شیرهورا قطبی هورا تعصب پرسپولیسی
اره راست میگی درسته تیم دنیزلی خوب و تماشاگر پسند بازی می کرد ولی خوب نتیجه نمی گرفت من فکر کنم قطبی از همه مربی هایی که تو این چند سال واسه پرسپولیس مربی گری کردن بهتر بوده
این فصل کریم دیگه اخرش بود هرچی تو چنته داشت رو کرد بازیکنای دیگه ای هم بودن که واقعاْ از جون مایه گذاشتن مثل زارعی که جناح راست بیمه کرد
منم این قهرمانی رو دوباره به همه پرسپولیسی ها تبریک
می گم

واسه تبادل لینک موافقی؟

مفصل درباره قطبی می نویسم.
اما در مورد دنیزلی، خیلی موافق مقایسه نیستم. ونژه شاید هر سال قهرمان نشود، ولی کسی در بزرگی اش شکی ندارد.

کاف-گاف جمعه 3 خرداد‌ماه سال 1387 ساعت 09:35 ب.ظ http://www.farra.blogfa.com/

پرداختن بیش از اندازه به ورزش جذابیت ندارد.

متوجه بیش از اندازه نمی شوم. جذابیت جزء ذات ورزش است و گرنه میلیاردها نفر جلوی تلوزیون نمی نشینند تا از دیدن فینال جام قهرمانان کسب سلامتی کنند.

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد