«شهوت، احتیاط»

حالا که نگاه می کنم می بینم بد جور حسرت خیلی چیزها را می خورم. امروز "روی کین" به اولدترافورد برمی گردد. اما این بار در کسوت مربیگری ساندرلند. خیلی هم از زمان یکه تازی اش در وسط زمین منچستر یونایتد نگذشته است که بخواهیم آن را به تاریخ بسپاریم. درست یکه تازی اش همان زمانی بود که ما هم تب فوتبال داشتیم و هم وقتش را. اما همه چیز از وقتی شروع می شود که بخواهید هم "روی کین" را ببینید و هم رونی و رونالدو را. نه جور در نمی آید؛ حداقل ما نمی توانیم بپذیریم که "تئاتر رویاها" به دست اینها! افتاده باشد. این روزها حس بدی دارم نسبت به فوتبال؛ و این اصلا همان چیز سالهای قبل نیست. نه جام جهانی اش به ۹۰ و ۹۴ می خورد و نه جام ملتهای آسیا اش به ۹۶ . نسل ما پایان دوره غولها را درک کرد و سرنوشتش به ستاره های تو خالی گره خورد آن هم برای ما که همان دوره به قول خودمان "اوج" هم همیشه حسرت دوره ما قبلش را داشتیم. این حس فقط مختص فوتبال نیست. شصت و چهارمین فستیوال بین المللی ونیز در حال برگزاری است. این بار حسرتمان دو گانه است؛ از یک طرف می بینیم که اسطوره هایمان هنوز هم رونق بخش رویدادی چون "ونیز" هستند در حالی که در دوره اوج آنها هم ما غایب بودیم. اصلا" این حس درست مثل همان فوتبال است. سینمای دهه ۹۰ کجا و امروز کجا ! این در حالی است که همان روزها هم ما حسرت دهه ۵۰ و ۷۰ را داشتیم ! الان کپی دسته چندم وودی آلن از درخشان ترین آثار خودش را باید ببینیم  در حالی که با خاطره "رز ارغوانی قاهره"  یا "آنی هال"  به تماشایش می نشینیم. راستی جمله خود "آلن" را که یادتان هست ؟ "ما آدم ها انسان های ناسپاسی هستیم . چون هر روز صبح که از خواب بیدار می شویم خدا را به خاطر آنکه دیگر به مدرسه نمی رویم ، شکر نمی کنیم !" و واقعا" که آدم های ناسپاسی هستیم. چرا که هنوز دل خوشک هایی داریم ولی نمی خواهیم به روزی فکر کنیم که دیگر "ونیز" همین هم نیست. روزی که دیگر برایان دی پالمایی نیست و وودی آلنی و مایکل کینی و ...

امسال ونیز حداقل به لحاظ نامها فوق العاده است. اگر ایتالیا بودید می توانستید بیش از ۳۰ وسترن ایتالیایی ببینید؛ تازه بعد از آن هم پای صحبت های یک خوره وسترن ایتالیایی مثل تارانتینو بنشینید. می توانستید «بازرس» ساخته کنت برانا، بازسازی فیلم سال 1972 جوزف منکیه ویچ به همین نام را که جود لا و مایکل کین به ترتیب نقش مایکل کین و لارنس الیویه در نسخه قبلی را بازی می کنند، را ببینید. این درام روانشناختی براساس نمایشنامه یی از آنتونی شفر در یک مکان محدود و فقط با دو شخصیت اتفاق می افتد. امسال همچنین «تعصب» ساخته دیوید وارک گریفیث محصول 1916 امریکا نیز به نمایش در آمده است و فیلمهایی ازجو رایت:«تاوان» ؛  تونی گیلروی:«مایکل کلایتون» ؛ برایان دی پالما : «آماده انتشار»؛ پل هگیس: «در دره الاه» ؛ آنگ لی:«شهوت، احتیاط»؛ کن لوچ:«این یک دنیای آزاد است» و وودی آلن : «رویای کاساندرا»